Tis echt zo...heus

Moraalridder

Mijn moeder vroeg vandaag hoe het met mijn blog zat. O god ja, dacht ik, ik heb opeens een blog. In mijn hoofd al tientallen verhalen, maar de gewoonte om ze op te schrijven zit nog niet ingebakken. Een kwestie van wennen?

Nu heb ik begrepen dat je op je blog ook best wel eens mag klagen. Dat laat ik me geen twee keer zeggen natuurlijk. Daarom wil ik graag even klagen over zwerfafval. Niet over het afval zelf, dat kan er ook niks aan doen, maar over de mensen die afval op straat gooien. Soms loop, fiets en/of rijd ik weleens en dan zie ik ALTIJD wel ergens vuil langs de weg liggen.

Blikjes bier, Happy Meals, aanstekers, pakjes drinken, bananenschillen, zakdoeken en laatst een schoen. ÉÉN SCHOEN! Hoe kan je in godsnaam ÉÉN SCHOEN verliezen? Ik heb bijna medelijden met degene die één schoen verliest en het gewoon niet door heeft.. maar voor al die andere mensen, kan je nou echt niet wachten tot je een prullenbak ziet? Is je lege blikje bier echt zo zwaar dat je hem niet kan tillen tot je thuis bent?


Men weet niet precies hoeveel zwerfafval er jaarlijks op straat ligt, maar het is minimaal 50 miljoen kilo. Dat zijn 1 miljoen Stephanie's! De levensverwachting van een mens in Nederland is ongeveer 80 jaar, maar een glazen fles, een blikje of een patatbakje vergaat niet of nauwelijks. Dus, aan de mens die ongegeneerd afval op straat gooit: Wat zou jij ervan vinden als ik je huis volgooi met snotdoeken, bananenschillen of lege patatbakjes?!?! Niet leuk toch? Nee toch?! Nou dan....

Verder kan ik me er helemaal niet kwaad om maken hoor... *kuch*

First Day Of Spring

Vanochtend om 06.14u stond de zon precies boven de evenaar. Dat betekent, wie weet dat nou niet, dat de lente officieel is begonnen! Het is het vroegste begin van de lente sinds 1896. En goed nieuws, waarschijnlijk valt de lente de komende decennia ieder jaar op 20 maart. Een dag eerder dan normaal dus, ik vind het genoeg reden voor een klein feestje! 

Het plan du campagne: uitwaaien in Harlingen. Lekker in mijn eentje. De dijk van Harlingen. Een lange groene strook met daarachter de grijze kolkende zee. Vol enthousiasme en met de wind in mijn haren stap ik de dijk over. Uhh, waar is de zee? O ja, iets met eb en vloed. Eb dus. En dan mag het volgens sterrenkundigen nu officieel lente zijn, ik heb lood om mijn benen nodig anders waai ik hier nog weg. Het is koud, er staat windkracht 'mijn-haar-is-nog-nooit-zo-in-de-war-geweest' en de zee is weg, maar dat mag de pret niet drukken. LENTE!

Kamperen

En als je denkt, dat zal vast wel wat meevallen met die 'gênante cadeaus', kijk dan hier maar eens naar:

Enough said..... ;-)

Cultuurshock

Mijn vorige bericht sloot ik af met: Groet van een impulsieve beetje geitenwollensokkerige maar nuchtere Indonesische/Chinese/Duitse/Poolse Fries. Ik kan me voorstellen dat dit een beetje uitleg vereist. Vooral het laatste gedeelte.

Het begin..
Laat ik daarom maar bij het begin beginnen. Er was eens een oerknal.... ok, niet helemaal bij het begin dan. Zo'n kleine 30 jaar geleden ontmoetten een kleine, bescheiden Indonesische man (mijn vader) en een lange, mooie Duitse vrouw (mijn moeder) elkaar in een Duits café. Beide in de veronderstelling dat ze ongeveer even oud waren ontstond er een romance die voor mijn moeder resulteerde in het verlaten van Duitsland.

Dat mijn vader iets ouder bleek te zijn (35!) en mijn moeder iets jonger (20!) maakte op dat moment niets uit. Mijn moeder vertrok naar Nederland, waar mijn vader toen al zo'n 25 jaar woonde nadat hij uit Indonesië was vertrokken. Niet veel later werd ik geboren. Een Indonesische/Chinese/Duitse/Poolse Fries.

Indonesisch want dat is mijn opa. Chinees want dat is mijn oma. Duits want dat is mijn andere opa en Pools want dat is mijn andere oma. En Fries, want Friesland is de plek waar ik ter wereld kwam.

Cultuurschok
Nou bestaan er volgens mij geen twee culturen die zo lijnrecht tegenover elkaar staan als Indonesisch <--> Duits. De verschillen zijn aan de ene kant heel klein, maar aan de andere kant staan de culturen mijlenver uit elkaar. Ik noem een voorbeeld: eten, want eten is altijd goed. De gastvrijheid van mijn beide oma's is even groot, maar de manier waarop is o zo verschillend. Bij mijn Indonesische oma (ze is geboren in China, maar opgegroeid in Indonesië) was ALTIJD eten, echt altijd. Heel veel eten, echt HEEL VEEL. Iedereen was welkom om mee te eten. Het zou niet vreemd zijn om bijvoorbeeld de postbode aan tafel te zien zitten. Of de krantenjongen, of een onbekende passant die zijn neus achterna liep. Bij mijn Duitse oma (geboren in Polen, maar opgegroeid in Duitsland) werkt dit niet zo. Daar is ook ALTIJD eten, en heel veel, maar alleen als je een half jaar van tevoren hebt afgesproken dat je langskomt.

Dan schoonmaken. Mijn Duitse oma maakt schoon alsof haar leven er vanaf hangt. Er is geen hoekje of randje dat wordt overgeslagen. Het is als dat liedje van Bob Marley: "I smoke two joints before I smoke two joints and then I smoke two more."Maar dan met poetsen. In mijn herinnering heb ik mijn Indo-oma nooit zien poetsen. Het was niet vies, maar ook niet steriel. Je kan je misschien voorstellen dat dit soms een innerlijke cultuurshock oplevert. Ik ben rommelig en chaotisch, dat zie je terug in mijn huis, maar ik hou ook enorm van een opgeruimde omgeving. Rommel maken - opruimen - rommel maken - opruimen - rommel maken - opruimen. Story of my life.

Hoe groot de verschillen tussen beide oma's ook zijn, ze hebben één overeenkomst die ze voor altijd met elkaar verbindt en dat is dat ik hun nageslacht ben. Dus als ik weer eens in een cultuurshock verkeer met mezelf, denk ik aan mijn bijzondere voorgeschiedenis en besef ik me dat ik er niet was geweest zonder mijn 'neurotische, bazige, geeft-echt-hele-gênante-cadeaus' en 'warme, wijze, verschrikkelijk lieve' maar even waardevolle oma's.