Cultuurshock

Mijn vorige bericht sloot ik af met: Groet van een impulsieve beetje geitenwollensokkerige maar nuchtere Indonesische/Chinese/Duitse/Poolse Fries. Ik kan me voorstellen dat dit een beetje uitleg vereist. Vooral het laatste gedeelte.

Het begin..
Laat ik daarom maar bij het begin beginnen. Er was eens een oerknal.... ok, niet helemaal bij het begin dan. Zo'n kleine 30 jaar geleden ontmoetten een kleine, bescheiden Indonesische man (mijn vader) en een lange, mooie Duitse vrouw (mijn moeder) elkaar in een Duits café. Beide in de veronderstelling dat ze ongeveer even oud waren ontstond er een romance die voor mijn moeder resulteerde in het verlaten van Duitsland.

Dat mijn vader iets ouder bleek te zijn (35!) en mijn moeder iets jonger (20!) maakte op dat moment niets uit. Mijn moeder vertrok naar Nederland, waar mijn vader toen al zo'n 25 jaar woonde nadat hij uit Indonesië was vertrokken. Niet veel later werd ik geboren. Een Indonesische/Chinese/Duitse/Poolse Fries.

Indonesisch want dat is mijn opa. Chinees want dat is mijn oma. Duits want dat is mijn andere opa en Pools want dat is mijn andere oma. En Fries, want Friesland is de plek waar ik ter wereld kwam.

Cultuurschok
Nou bestaan er volgens mij geen twee culturen die zo lijnrecht tegenover elkaar staan als Indonesisch <--> Duits. De verschillen zijn aan de ene kant heel klein, maar aan de andere kant staan de culturen mijlenver uit elkaar. Ik noem een voorbeeld: eten, want eten is altijd goed. De gastvrijheid van mijn beide oma's is even groot, maar de manier waarop is o zo verschillend. Bij mijn Indonesische oma (ze is geboren in China, maar opgegroeid in Indonesië) was ALTIJD eten, echt altijd. Heel veel eten, echt HEEL VEEL. Iedereen was welkom om mee te eten. Het zou niet vreemd zijn om bijvoorbeeld de postbode aan tafel te zien zitten. Of de krantenjongen, of een onbekende passant die zijn neus achterna liep. Bij mijn Duitse oma (geboren in Polen, maar opgegroeid in Duitsland) werkt dit niet zo. Daar is ook ALTIJD eten, en heel veel, maar alleen als je een half jaar van tevoren hebt afgesproken dat je langskomt.

Dan schoonmaken. Mijn Duitse oma maakt schoon alsof haar leven er vanaf hangt. Er is geen hoekje of randje dat wordt overgeslagen. Het is als dat liedje van Bob Marley: "I smoke two joints before I smoke two joints and then I smoke two more."Maar dan met poetsen. In mijn herinnering heb ik mijn Indo-oma nooit zien poetsen. Het was niet vies, maar ook niet steriel. Je kan je misschien voorstellen dat dit soms een innerlijke cultuurshock oplevert. Ik ben rommelig en chaotisch, dat zie je terug in mijn huis, maar ik hou ook enorm van een opgeruimde omgeving. Rommel maken - opruimen - rommel maken - opruimen - rommel maken - opruimen. Story of my life.

Hoe groot de verschillen tussen beide oma's ook zijn, ze hebben één overeenkomst die ze voor altijd met elkaar verbindt en dat is dat ik hun nageslacht ben. Dus als ik weer eens in een cultuurshock verkeer met mezelf, denk ik aan mijn bijzondere voorgeschiedenis en besef ik me dat ik er niet was geweest zonder mijn 'neurotische, bazige, geeft-echt-hele-gênante-cadeaus' en 'warme, wijze, verschrikkelijk lieve' maar even waardevolle oma's.